
Dymisja Trofiniaka: Co czeka Polską Grupę Zbrojeniową po zmianach?
Krzysztof Trofiniak niespodziewanie rezygnuje z funkcji prezesa Polskiej Grupy Zbrojeniowej, co rodzi spekulacje i stawia pod znakiem zapytania przyszłość kluczowych projektów zbrojeniowych. Odejście to może mieć dalekosiężne skutki dla organizacji, znanej ze strategicznego znaczenia w europejskim przemyśle obronnym.
Krzysztof Trofiniak zrezygnował z funkcji prezesa Polskiej Grupy Zbrojeniowej (PGZ). Informację tę potwierdziła dyrektor biura komunikacji PGZ, Justyna Wawrzyńska-Bąk. Powodem decyzji Trofiniaka były osobiste względy, a rezygnacja została złożona i przyjęta w środę, zgodnie z obowiązującym prawem. W wyniku jego odejścia, zarząd PGZ działa teraz w zmniejszonym, czteroosobowym składzie. Ministerstwo Aktywów Państwowych wyraziło wdzięczność Trofiniakowi za jego dotychczasową pracę, podkreślając strategiczne umowy zawarte pod jego kierownictwem, w tym znaczącą umowę na dostawę bojowych wozów piechoty Borsuk oraz starania na rzecz dokapitalizowania produkcji amunicji artyleryjskiej.
Rezygnacja Trofiniaka była przedmiotem spekulacji w mediach od kilku tygodni, m.in. z uwagi na domniemane niezadowolenie Ministerstwa Obrony Narodowej z tempa produkcji amunicji. Wicepremier i Minister Obrony Narodowej, Władysław Kosiniak-Kamysz, wcześniej komentował sytuację, wskazując na wyzwania związane z inwestycjami w przemysł zbrojeniowy. Choć nie potwierdzono nacisków MON na dymisję prezesa PGZ, wskazano na niezadowalające terminy dostaw niektórych produktów. Trofiniak, przed objęciem funkcji w PGZ, pracował przez wiele lat w Hutach Stalowa Wola, gdzie zdobył bogate doświadczenie w branży.
PGZ pozostaje jednym z największych koncernów obronnych w Europie, zrzeszającym liczne zakłady przemysłowe i badawcze. Jako istotny producent innowacyjnych systemów dla polskiego wojska i jednostek sojuszniczych, PGZ boryka się jednak z wewnętrznymi wyzwaniami w realizacji kluczowych projektów. Zmiany w zarządzie, jak te wywołane rezygnacją Trofiniaka, mogą mieć dalekosiężne skutki dla przyszłości i efektywności grupy w realizacji strategicznych celów obronnych.